Letra e Edmond Tupes drejtuar djalit të tij me Autizëm. Depërtuese deri në palcë!

Edmond Tupe, njihet si një ndër revolucionarët përsa i përket fjalorëve të seksit. Njihet si njëri i drejtpërdrejt dhe si një profesor ndryshe nga të tjerët. Megjithatë Edmond Tupe, fatkeqësisht njihet edhe si prindi i një djali të prekur nga autizmi dhe si një njeri i shoqërisë civile që i ka kushtuar një jetë kësaj çështjeje.

Ai është përfaqësuesi shpirtëror dhe zëri i shumë prindërve që vuajnë dhe strapacohen, jo sepse kanë një fëmijë të prekur nga autizmi, jo nga kjo, sepse “Autizmi nuk zgjedh”. Ata mësohen të sakrifikojnë dhe t`i përkushtohen fëmijëve të tyre. Këta prindër vuajnë sepse i tremb e ardhmja, i tremb vdekja, postvdekja, sepse nuk dinë çdo të ndodhë me fëmijët e tyre, kur ata të mos jenë më.

Kështu edhe letra e Tupes orvatet rreth kësaj dileme të pazgjidhur dhe rreth kësaj vuajtjeje që lë pa gjumë e zgjon nga gjumi shumë prindër si ai. Kjo letër padyshim pas vitesh e vitesh do të marrë vlerën e atyre letrave të mëdha, si ajo e Kafkës drejtuar babait, si ajo e Abraham Linkolnit drejtuar mësuesit të të birit, e si ajo letra e dordolecit nga Marquez.
Lexojeni më poshtë letrën e Tupes dhe njihuni me zërin e shpirtin e të gjithë prindërve që ndajnë të njëjtën dilemë.

Edmond Tupe
“Ges, ti i ke dhënë një kuptim të ri jetës sime, unë mësova prej teje të kuptoj Tjetrin, të mposht vetveten, egon time, sa herë që kjo është e domos- doshme; mësova të heq dorë nga shumë gjëra në emër të dashurisë që ushqej për ty, të të dua edhe kur ti me godet, edhe kur ti më gërvisht, pra, edhe kur më dënon e ndëshkon me dhunë; mësova të luftoj ndryshe, edhe kur e di që nuk do të fitoj, mësova ta shoh, ta dëgjoj, ta nuhas e ta prek botën me syrin, veshin, hundën e dorën tënde dhe kështu, ta kuptoj
duke e filtruar edhe përmes ndërgjegjes se tjetrit, aq më tepër kur tjetri je Ti!

Sigurisht, Ges, unë të kërkoj të falur që nuk kam arritur të t`i plotësoj të gjitha, që nuk po të shkëpus dot nga autizmi, të kërkoj të falur për të kaluarën, të tashmen dhe të ardhmen tënde, të kërkoj te falur që nuk jam i pavdekshem, por i përkohshëm ashtu si edhe nëna jote, sepse brenga jonë më e tmerrshme është mendimi që një ditë të frikshme, t do të gjendesh vetëm, pa njeri pranë për t`u kujdesur për ty, për të të dhuruar të paktën një grimë mirëkuptim e dashuri. E di, ti nuk ke as motër e as vëlla, ke vetëm një gjysmë vëlla nga ana ime, por që jeton prej vitesh në Kanada dhe që atje e ka ndërtuar jetën vet; sot kanë ardhur kohë të tilla që njerëzit vdesin të vetmuar, madje edhe prindër që kanë lindur, rritur e nxjerrë në jetë dy, tre, katër a më shumë fëmijë, sepse, siç thuhet, secili ka fatin e vet.

Po ty, po sivellezerit e simotrat e tua me autizëm, çfarë fati ju pret? Sikur të paktën të kishte institucione për të vetmuarit si ti, si të tjerët që të
ngjajnë, në mënyrën që ne, prindërit e tu, prindërit e tyre t`i mbyllnim sytë të qetë deri diku duke menduar se ti, djali ynë, se femijët e tyre me autizëm, nuk do të ndiheni të braktisur, edhe më të vetmuar sesa jeni sot që ne jemi ende gjallë.

Ges, unë nuk jam besimtar, megjithatë, një buzëmbrëmje dimri anonim, tek mendoja të tashmen tënde të trishtuar dhe të ardhmen tënde të zymtë, pasi ti më kishe dendur me grushta e flakur përtokë si një thes me kashtë të kalbur, rashë në gjunjë dhe i drejtova dëshpërimisht këtë lutje njerëzore Fatit te Rastësisë, Natyrës apo Zotit, pak rëndesi ka:

“ O Ti, i Mistershmi, i Gjithpushtetshmi, i Pashmangshmi! Shëroje Gesin tim të pafajshëm! Nuk të kërkoj, nuk të përgjërohem ta bësh gjeni, apo talent, jo, bëje thjesht normal, a më dëgjon, a më kupton, thjesht NORMAL, si shumica e fëmijëve të kësaj bote, të kësaj jete! Bëje normal që ai të jetë të paktën i zoti i vetes, të arrije të mbijetoje edhe kur të gjendet përfundimisht vetëm pas vdekjes së prindërve te tij. Plotësoma këtë dëshirë dhe jam gati të ta fal jetën time! Të ta fal jetën time?

Kjo do të ishte fare e thjeshtë për mua, madje do te ishte diçka parajsore, sepse TI e di, për mua përtejvdekja, pra, pavdekësia, është zinxhiri i trashëgimtarëve: Gesi njeri normal, i biri ose e bija e Gesit, nipat e mbresat e Gesit e keshtu, nga hallka në hallkë, deri sa të ketë jetë mbi rruzullin tonë tokësor. Atëherë, bëmë që të vuaj tmerrësisht, që të gjitha sëmundjet më të llahtarshme të botës të bien mbi mua sidë, lebër, Alzheimer, kancer, skizofreni, delirium tremens etj., etj. – njëra me e mynxyrshme se tjetra, dhe unë të jetoj duke vuajtur, duke lënguar, duke u përpëlitur njëkohësisht si në nëntë rrathët e Ferrit te Dantes dhe duke kaluar nga njëra torturë në tjetrën, vetëm e vetëm që Gesi të bëhet normal, a më dëgjon, NORMAL!”.

Ti je lënda ime e lënduar
Brenda shpirtit të shpërbërë,
Brenda zemrës së zemëruar,
Brenda ëndrrës plot me rërë.
Ti je kënga grykë prerë,
Shija ime e shituar,
Mjalti im i pandërprerë
Akullnajë e përvëluar.
Ti je kryqi im i ndritur,
Bukuria e burgosur,
Mrekullia e paarritur
Ankthi im i përsosur