Ngritja e zërit tregon se ne ua kemi dorëzuar fuqinë dhe përgjegjësinë të tjerëve.
Duke ngritur zërin ose duke bërtitur, ne përpiqemi të kënaqim disa nevoja. Ndonjëherë bëhet fjalë për nevojën që zëri ynë të dëgjohet ose që pala tjetër të marrë parasysh atë që themi.
Ne mund ta ngremë zërin, por duhet ta bëjmë atë nga një vend ku jemi në kontakt me veten dhe nevojat tona, por me vetëdije të plotë se jemi përgjegjës për ndjenjat dhe nevojat tona.
Megjithatë, për shkak se ne shpesh nuk jemi të vetëdijshëm për këto nevoja dhe për shkak se nuk kemi mësuar se si të marrim përgjegjësi për ndjenjat tona, ne projektojmë tensionet tona të brendshme, ose të paktën përpiqemi t’i projektojmë ato te njerëzit e tjerë.
Rezultati është ngritja e zërit në kuptimin e akuzës ose fajësimit të njerëzve të tjerë për shqetësimin tuaj.
Kjo mënyrë e të shprehurit ka shumë të ngjarë të shkaktojë mosmarrëveshje ose rezistencë në marrëdhëniet tona, sepse ne përpiqemi të vendosim veten dhe nevojat tona “mbi” njerëzit me të cilët jemi në një marrëdhënie, ose vendosim fuqinë dhe përgjegjësinë tonë për mirëqenien tonë në duart e të tjerëve.
Nga ana tjetër, ne kemi mundësinë të forcojmë njohuritë tona për inteligjencën emocionale dhe të forcojmë veten në atë masë që, me ndihmën e transformimit të zhgënjimeve, shqetësimeve dhe tensioneve tona, ndihmojmë veten të vijmë në kontakt më të thellë me veten dhe nevojat tonat, të cilat më pas i shprehim qartë dhe i mbështesim me kërkesa konkrete. Në të njëjtën kohë, ne mund të marrim parasysh nevojat e personit tjetër dhe të shmangim gjuhën e akuzës, e cila më së shpeshti humbet thelbin e thelbit të mesazhit që duam të shprehim.
Foto: Freepek.com